zaterdag, 26 mei 2012
Jan Willem is gisteren wankelend thuisgekomen, oververmoeid waarschijnlijk. Toch wil hij vandaag wat doen. Wij houden het bescheiden door een bezoek aan de St. Jan van Lateranen.
De façade kennen we al omdat we er geregeld langs rijden met bus 87. Toch maakt het neo-klassieke portaal van Alexander Galileï nog meer indruk als je ervoor staat. Indruk maken daar is alles op gericht in deze voornaamste aller kathedralen, de kerk van de Paus, als bisschop van Rome. Dit is een tweede gevel; de oorspronkelijke gevel, vrij onopvallend, maar mooi klassiek, staat op het plein met de grootste Egyptische obelisk ter wereld, door Keizer Constantijn, die zich tot het christendom bekeerde, geroofd uit de tempel van Karnak. Overigens was het niet zijn bedoeling om die hier te plaatsen, maar in Constantinopel. Het aanpalende paleis van Lateranen is gebouwd, in meerdere fasen, op het terrein door de Romeinse keizer geschonken ter huisvesting aan de toenmalige paus. Daar werden in de loop der eeuwen een tiental kerkelijke concilies gehouden.
Een bezoek aan het museum slaan we over, evenals het op de knieën beklimmen van de heilige trap. Dit schouwspel van hysterisch kruipende gelovigen hebben we veertig jaar geleden, bij ons eerste bezoek aan Rome, nog aanschouwd, maar nu lijkt het gebruik te zijn afgeschaft. Er zit een afgesloten hek voor. Pelgrims zien we eigenlijk niet manifest, als ze er zijn gedragen ze zich als toeristen : gapend, getooid met camera's, als schapen volgend. De gids, met opgestoken plu, mag je niet uit het oog verliezen. In afgezonderde zijkapellen is er wel gelegenheid tot bidden in stilte. Daar maken veel gelovigen individueel gebruik van.
Binnenkomend in de basiliek overvalt je, net zoals in de St. Pieter, de afmeting. Twaalf gigantische apostelen, in rococo-stijl, bemannen de nissen van de middenbeuk. Dit is geen zwier meer, maar pure dreiging. Ze zwaaien met boeken, dreigen met vuisten, wapperen met loszittende gewaden. De eerste kerk op die plek werd de paus geschonken door de keizer Constantijn. Ze werd gebouwd op de plek van een Romeins fort, tegen de stadsmuren van Aurelius. Van deze voorgangers is niet zo heel veel meer over, want de kerk werd meermaals herbouwd. Het meest in de buurt van het vroege christendom is de troon van de paus, in het met oude mozaïeken bekleedde koor, deze detoneert in zijn eenvoud dan ook geheel met de rest van de kerk, waar alles van een super-barok is, zelfs het grafmonument van Leo XIII die toch al beter had moeten weten.
Het baptisterium, met echt marmeren bad, om in af te dalen voor de doop, is een Romaans rond tempeltje achter de kerk. Men vindt hier nog het meest de sfeer terug van de eerste tempels der christenen, maar dan zijn we al in de elfde eeuw. Ook het naastgelegen klooster van de benedictijnen, vroeger belast met de zorg voor de kerk, ademt nog de sfeer van de vroege middeleeuwen. Dit sluit mooi aan bij de collectie van vroeg christelijke kunst, bijna nog Romeinse klassieke stijl, die we gisteren zagen in het Vaticaan. Het enige wat ontbreekt in onze rondgang langs de kerken van Rome is onze eigen tijd. Het lijkt of de kerk tot de jaren vijftig is blijven hangen in de barok of neo-klassiek. Nu schijnt het Vaticaan wel een collectie hedendaagse kunst te hebben, die hebben we gisteren helaas overgeslagen, zodat we daar geen oordeel over kunnen hebben.
Zo, genoeg gedaan voor vandaag. Met de metro belanden we gezwind in ons eigen stadsdeel, waar we bij de metrouitgang een trattoria beproeven om pasta te eten. Jan Willem oogst succes met een tekening van vader met zoon op de knie. Zoals altijd heeft hij geen moeite met wegschenken. De tekening zal worden ingelijst. En dan naar bed voor de middagrust. De avond brengen we ook al door voor de televisie met de e-books. Jan Willem is niet lekker.
Sonia heeft vuurrode vlekken op de enkels, vlak boven de randen van de sokken. Vlooienbeten? Zijn de katten van Rome dan niet ongevaarlijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten