Wasserschloss Pillnitz via de Elbe

De volgende dag om 8.30 in de bus. We reden naar de buitenkant van de oude stad Dresden daar waar de Elbe stroomt, want daar zouden we om 10 uur afvaren in een echte radarboot. Tot die tijd liepen we onder de bezielende leiding van onze Martijn over de oude stadsmuren en vergaapten ons aan de vele trotse gebouwen, met of zonder fraaie, soms in bladgoud gevatte beelden. We kwamen ook langs de nieuwe Synagoge, een gebouw dat fraai verspringend is opgetrokken. De oude synagoge was door de machthebbers 1939-1945 geheel verwoest. Er bestaat nog een levendige Joodse gemeenschap in Dresden naar het schijnt.
Het was mooi zonnig weer, maar er stond een iets frisse wind zodat wij ons terdege gekleed hadden. We bemachtigden een puik plaatsje op het bovendek van onze boot, stalden onze tassen en toen was het kijken geblazen. Wat is Dresden toch mooi met al die fraaie gebouwen en kerken.
Om 10 uur werd de loopplank ingehaald en werden de trossen los gegooid. We voeren ondermeer onder de nieuwe brug door waar zoveel om te doen is geweest. Een gloednieuwe en niet eens zo’n lelijke. Maar de aanvoer (snel) wegen moesten door fraaie woongebieden. Dresden die op de Unescolijst stond werd er daardoor afgehaald, oh wat een schande. Het was een lust om de mooie rivieroevers voorbij te zien komen. Dorpjes in de verte, mooie villa’s en kastelen. Het waren er drie op een rijtje. De voorste was van de koning, de tweede van zijn kamerheer, die trouwens niet voor zijn gebieder onderdeed, en de derde van een rijke Amerikaan. De kastelen lagen op heuvels middenin een grote wijngaard. Het was een kostelijk gezicht.
We verlieten de boot in Pilnitz waar een groot waterslot gelegen is en waar verschillende mooie tuinen zijn aangelegd. Martijn liep een tijdje met ons mee om ons het één en ander uit te leggen. Zo was er een grote uitneembare kas die om een geweldige boom/bloem was heen gebouwd en die op de zonneschijn en op een constante temperatuur reageerde. In de zomer wordt die kas dan ontmanteld zodat de
camelia ten volle kan groeien. En frisse lucht kan inademen. De plant zelf bestond al de onwaarschijnlijke tijd van 320 jaar en was geweldig groot in omvang.
Ik liep met Sonia naar de Elbe-kant om voor het slot te komen. Een mooie entree had het met voorname beelden. Op de dakranden waren geschilderde Chinese afbeeldingen te zien. We keerden terug met de bus naar Dresden waar we nog de schatkamer van de koningen van Saksen bewonderden in het Grüne Gewölbe. We gingen met Anna uit eten om daarna een Tsjechische opera te zien Schwanda, der Dudelsackpfeifer van Jaromir Weinberger. Het libretto was gebaseerd op een Tsjechisch sprookje. De muziek was in de trant van de Moldau, gebaseerd op volksmuziek. Natuurlijk anders dan de bekende operamuziek, maar deze was geschreven rond 1920, interessant om mee te maken.
We aten voordien voortreffelijk in de Italiaanse afdeling van het restaurant Schinkelwache. Toen wij daar uitgebreid wilden dineren kwam de serveerster ons liefderijk mededelen dat wij alleen maar tijd hadden voor of soep of een slaatje, omdat er anders geen tijd zou zijn voor de voorstelling.

De dag van vertrek begon om 8 uur. We reden uit Dresden, de stad die ons aller bewondering had en waar we zoveel sfeer en interessants te zien kregen. We reden naar Kassel naar de Wilhelmshöhe, een paleis hoog op een heuvel en gelegen in een park. Eerst was er de Italiaanse tuin van de landschapsarchitect Guerniero.
In de achttiende eeuw werd dit park getransformeerd tot een Engels landschap, compleet met tempels, grotto’s en ruïnes. We besloten gezamenlijk om de Gemäldegalerie te bezoeken waar een collectie Nederlandse meesters (oa een aantal werken van Rembrandt van Rijn), Vlaamse en Duitse meesters te zien waren.
Het was indrukwekkend. Hierna vervolgden wij onze weg naar Nederland waar we om plus minus 7.30 uur in Amersfoort aankwamen. Wie denkt dat deze reis nu is geëindigd moet zich nog even verlustigen in de Nederlandse Spoorwegen. Zoals gebruikelijk waren er vertragingen. Deels kwam dat door werkzaamheden, stilstaande treinen op het traject, rails te glad, vierkante wielen of blaadjes op de rails, je kent dat. Uiteindelijk stapten Sonia en ik in de schnellzug komende vanuit Bazel die ons in ijl tempo naar Amsterdam bracht. De trams deden het gelukkig nog.

Leipzig

Vandaag rijden we eerst, daar Martijn ons dat expliciet wilde laten zien naar een “denkmal“. Voor ons doemde een, tijdens het keizerrijk mooi gevonden, afschuwelijk stenen gedrocht op. Een eenwordingsmonument, ik weet niet hoeveel meter hoog en robuust. Dat moest ook wel als je die steenklomp zag. Ervoor was een vijver waar in de zomeer bootspelen worden gehouden. Gelukkig hoefden wij er niet te lang naar te kijken en konden wij onze weg voortzetten naar Leipzig, de stad waar Bach leefde en o.a. lange tijd het orgel bespeelde in de Thomaskirche.
Waar men in Dresden de oude stad in al zijn pracht en praal wilde doen herleven, ging men in Leipzig, dat ook vreselijk gebombardeerd was, uit van een andere zienswijze. Men maakte er een “moderne” stad van ( in zuiver moderne DDR-stijl en oerlelijk). Er is bijna niets wat de moeite waard is, uitgezonderd misschien de Jugendstil- handelshuizen en natuurlijk de Thomaskirche die wij bezochten, met daarin nog enkele originele handschriften van Bach. Daarna gingen we het Museum der Beeldende Kunsten bezoeken, waar zeer veel oude en nieuwe meesters te zien zijn die de moeite waard zijn. Leipzig heeft ook een reuze spoorstation wat het bezichtiging waard is, maar daaraan zijn we niet toekomen omdat we redelijk vroeg naar het hotel terug wilden, omdat de meeste van ons ‘s avonds naar de opera gingen.
De Rigoletto van Giuseppe Verdi werd uitgevoerd, prachtige muziek en schitterende stemmen en decors. Het gebouw op zich is al een schoonheid, maar evenzo de binnenkant. Wat een koninklijke zaal en wat een sfeer hangt er. In de pauze werd er in de foyer sekt gedronken door dames en heren die zich op een verblijf in de opera gekleed hadden. Na afloop van die sublieme voorstelling liepen we met z’n allen naar bus (94) en stapten min of meer bij het hotel uit. Na nog een leuke wandeling en na de juiste bus gevonden te hebben konden we onze sponde opzoeken.

Dresden: Frauenkirch, Residenzschloss, Meissen

De volgende dag was het weer niet zo best. Het regende af en toe en daardoor zag het straatbeeld er bedroevend nat uit. Niettemin waren wij om 8.30 uur weer ter plaatse en namen onze plaats in de bus in. We reden wederom naar het oude stadshart maar we verlegden onze koers naar de Frauenkirche,  zoals reeds beschreven is die van de grond af aan werd heropgebouwd. Men vond in de restanten nog een aantal fragmenten die weer teruggeplaatst zijn. De buitenkant is al geweldig, maar van binnen eveneens. God heeft zijn oog ingewisseld voor een aantal engelen die van heel hoog op ons, stervelingen neerkijken. Het is haast niet te geloven dat deze pracht zo kort geleden is gerealiseerd. Ook Marten Luther is, in levensgroot brons, aanwezig op het plein ervoor.
Voordat we de Frauenkirche in zicht kregen liepen we langs een lange muur waarop vijfendertig vorsten stonden afgebeeld op tegels van Meissener Porcelein. Deze afbeeldingen hebben de brand die de hele stad trof overleefd. Weliswaar moesten er een  aantal tegels worden hersteld, maar de voorstelling is fenomenaal en geeft een  beeld van de meer dan 800 jaren der vorsten van het geslacht Wettin.  Het geheel is samengesteld uit 23 621 Meissener tegels. Gelukkig was er tegen de andere muur een stalletje dat net opende en waar ik en een degelijke paraplu en een pet kon kopen met het opschrift Dresden, want ik moet natuurlijk reclame maken. Dat maakte de regen een stuk dragelijker. Daarna bezochten we de enorme cour van het vorstelijke paleis. Dit deed o.a. dienst voor ruiterspelen en hier werden de jonge edelen getraind in het zogenaamde ringsteken. Er was zelfs een paardenbad waar de paarden in afgespoeld en gedrenkt werden.
Na de Frauenkirche uitgebreid bezichtigd te hebben togen wij tweeën  naar een restaurant in de onmiddelijke omgeving voor een koffietje en een stukje overheerlijke taart.
‘s Middags gingen Sonia en ik mee naar de beroemde Staatliche Porzellan-Manufaktur te Meissen die gegrondvest is in 1710. Daar  werd ons uit de doeken gedaan waarom zo’n rottig potje ineens 3000 euro moet kosten. De werkzaamheden: het mengen in de juiste samenstelling van de ingrediënten zodat er zoiets als porselein ontstaat, het bakken, modelleren, beschilderen, het samenstellen van de onderdelen van de figuren, het glazuren, het heeft allemaal tijd nodig. Uiteindelijk ontstaat er een product waar men of idolaat van is of het alleen maar kan omschrijven als kitch. Afijn, de fabriek draait als nooit tevoren.

Dresden: Semperopern, Zwinger, Alte Meister, Albertina

We vertrokken met de bus naar het oude centrum van Dresden, de parel aan de rivier de Elbe. Met recht, onze mond viel open van verbazing en bewondering voor deze prachtige heropgebouwde stad. Wat een rijkdom en pracht straalt er van deze gebouwen af, men waant zich in de zestiende eeuw, terwijl al de gebouwen hersteld of nieuw opgetrokken zijn.
Onze eerste blik gold het prachtig in 1985 gerestaureerde Operagebouw, waar de beelden van Shakespeare, Goethe en Schiller in verwerkt zijn.
Oorspronkelijk heeft dit operagebouw op 13 april 1841 zijn eerste opvoering gekend. Het is gebouwd door de architect Gottfried Semper en is bekend onder de naam Semperopern Dresden. Hierna bezochten  we het grote paleis met de immense binnencour ontworpen door de architect Zwinger en gebouwd door de bouwmeester .   Matthaüs Daniël Poppelmann voor Kurfürst Frederik August 1, beter bekend als August der Starke. De beeldhouwer die de rijkelijke versiering heeft aangebracht  is Balthasar Permoser. Een kolossale aanblik vol barok en praal. Men komt op de binnencour via een onderdoorgang. Aan het einde daarvan is een stenen toren in de vorm van een Poolse koningskroon te zien, want A. de S. had in zijn nadagen het Poolse koninkrijk weten te bemachtigen. Hij had in zijn leven een kostbare collectie porselein verzameld en dit wordt in een gedeelte van zijn paleis tentoongesteld.
Daarna bezochten wij de Galerie Alte Meister en aansluitend het Albertina, de Gemäldegalerie für Neue Meister. Indrukwekkend, verplichte kost omdat we nou eenmaal niet elke dag in Dresden komen om de vele, in kunstboeken afgebeelde schilderijen in het echt te aanschouwen.
Wij  keerden tegen zes uur met de bus terug naar het hotel en aten bij Opa en Oma, een restaurant in de naaste omgeving. Daar ontmoetten we een stel vakantiegangers, waarvan het meisje ons hielp met het vertalen van het in oud Duits gesteld menu.

Van Weimar naar Dresden

Als je als rechtgeaard Amsterdammer om 8 uur in de morgen op het station van Amersfoort moet staan om daar je reis te beginnen, wordt dat wel vroeg op en net nu Sonia en ik van regeringswege wat kalmer aan mogen doen. We doen deze uitstap met een georganiseerde reis van het reisbureau - Voyage & Culture - . Dat ligt erg handig voor ons. We treinden met een intercity en waren in een half uur ter plaatse. De bus heette  Hellingman, was wit en voldoende groot voor het reisgezelschap van veertien man, de chauffeur en de reisleider niet inbegrepen.
Om 8 uur stipt vertrokken we en al spoedig wisten we dat we een eersteklas reisleider getroffen hadden, met een gedegen kennis van kunst en cultuur. De heenreis werd voldoende onderbroken voor de te nuttigen koffie en het strekken van de benen. In Weimar stopten we om de stad te bekijken. Hier leefden oa , Herder, Nietsche, Goethe, Schiller die er gewoond en gewerkt hebben. Van de twee laatsten staat er een mooi bronzen beeld op het marktplein. Er viel ook veel architectuur te bewonderen. Het Goethe-haus en niet te vergeten het eerste atelier van Bauhaus dat in de geschiedenis een voorname plaats inneemt voor vernieuwing in de architectuur en de sierkunst. De jaren 1939/1945 hebben een abrupt einde gemaakt aan die artistieke vooruitgang. Sommige kunstwerken die nu in voorname musea hangen en die voor veel geld ver- en aangekocht worden werden in die tijd als entartete kunst betiteld en mochten niet meer tentoongesteld worden. Enkele van de kunstenaars zochten een goed heenkomen naar het buitenland.

Dresden.
Voor de ouderen onder ons doet deze naam denken aan het einde van de 2e wereldoorlog toen deze stad, (geheel onnodig), bijna geheel van de kaart werd geveegd door het bombardement waarbij velen het leven lieten en de stad in ruïnes veranderde. Het is dankzij de enorme flexibiliteit van de Dresdeners en mede van  alle instanties die er financiëel of op andere wijze aan hebben meegeholpen gelukt om het oude Dresden weer te doen herleven in de wonderschone architectuur van weleer. Ook schilderijen en andere kunstvoorwerpen, die op tijd zijn ondergedoken, denk bv. aan het porselein, de fraaie marmeren beelden etc. zijn weer in de musea te bewonderen. De Frauenkirche is op deze wijze geheel weer herrezen met zijn/haar prachtig grote koepel die de skyline domineert van Dresden. Deze kerk is dankzij de moderne technieken van nu weer tot een tweede leven herrezen.

We logeerden in het Best Western Hotel Quintessens - Forum, gelegen aan de Mobschalzer Strasse 17. We kregen een grote kamer met uitzicht op de cour, badkamer, redelijke kastruimte, TV en bedlampje aanwezig, kortom goed toeven. Daar we vrij vermoeid waren van het vroege opstaan en de eerste indrukken, gingen we daarna naar bed, want om 8.30 uur moesten wij weer aantreden voor onze eerste dag in Dresden.

Vrolijk Pasen

Nieuwe architectuur

Amsterdam in een nieuw jasje.De nieuwe ingang van het Stedelijk is indrukwekkend wit. Mooi vanaf het museumplein, maar de Van Baerlestraat is er níet mooier op geworden, te rommelig.

Het nieuwe filmmuseum daarentegen heeft al zijn plaats veroverd in de harten van de Amsterdammers, al is het alleen maar om het gigantische foyer met terras aan de zonnekant van het Y.
Daar tegenover nadert het nieuwe gerechtsgebouw met aanpalend appartementen en kantoorgebouw, z'n afronding. We zijn geschrokken van het volume van de gebouwen. Het Y lijkt nu meer op een sloot dan  een machtige rivier en ooit zeearm.