"Will you survive?" vraagt de agent

Ik ben na ziekte, nog steeds niet in orde. Mijn nachten zijn kort. Vannacht wakker om 4:08 uur. De cafés van de Leidsebuurt sluiten, het lawaai van vertrekkende, beschonken gasten ben ik wel gewend. Ik word klaar wakker van de partygeluiden onder mijn raam. Het is nog nacht. Surinaamse mannen zitten op mijn stoep en nemen luidkeels de gebeurtenissen van de afgelopen nacht door. De Capo zit op een stoel in het midden van de kring. Één ligt er relaxed op zijn rug naar boven te staren,  languit, benen gespreid, midden op het trottoir. Ik kijk recht in zijn gezicht. Hij ziet mij niet achter het donkere raam. Een agent loopt langs. Hij zegt niets. Lachen.
Ineens bevliegt me de woede. Ik ruk het slaapkamerraam open. Beleefd blijven. "Willen jullie ergens anders gaan zitten. Ik wil slapen. Ik heb er genoeg van".
Gejoel. Ik trek me ijlings terug. Een stem : "Ja, mevrouw, we gaan al". Het geluid neemt af, zwelt dan weer aan. Een man bemoeit er zich mee. "Ach man," hoor ik nog een hoge falsetstem roepen "we zijn alleen maar aan het chillen".

Even na 5:00 word ik weer wakker door mannenstemmen, nu in het Engels. Een agent zit in de open deur van een surveillancewagen op hoge toon te praten met een jongen die zich probeert staande te houden op het trottoir. Hij heeft geen houvast en zwengelt heen en weer, telkens een stapje opzij zettend in een poging zijn evenwicht te hervinden. Vroeg of laat slaat hij tegen de vlakte. Hij is jong, blond, tenger, modieus gekleed. Hij zegt dat hij uit Engeland komt. Hij blijft een week. Ja, hij heeft onderdak. Waar? Hij probeert een adres op te diepen uit zijn broekzak maar zijn jeans zit te strak om zijn heupen. De agent vraagt wat hij aan zijn rechterhand heeft. De jongen zegt dat hij erop gevallen is. De hand ziet sneeuwwit, hangt in een rare slappe bocht. Hij is onbruikbaar om in de broekzak te geraken. De jongen gaat languit liggen op het bordes. Kronkelt om met zijn goede hand het briefje te vinden. Ha, daar is het, kijk maar. De agent knikt, gelooft het wel. De jongen blijft liggen. "Will you survive?" vraagt de agent.  De jongen lacht "Oh yes, I'll survive"  De agent trekt het portier dicht en zijn collega geeft gas.  De jongen ligt nog steeds op het bordes in het vale ochtendlicht. Krabbelt dan op en waggelt richting Leidsegracht. Waar hij heeft gelegen is het zeiknat. Zijn lichaam staat donker afgetekend in het blauwe hardsteen, van zijn schouders tot zijn kruis.  Ik staar naar de plek... Op dat ogenblik komt de buurman naar buiten, op weg naar zijn werk. Hij heeft de jongen zien vertrekken. Ook hij schudt ongelovig het hoofd.

De kroonlantaarn terug op de Prinsengracht

Een hooggeleerd comitee heeft er zich over gebogen, heeft weloverwogen geadviseerd. De stadsdeelraad Centrum heeft het geaccordeerd en nu zijn ze herplaatst voor de deur: de kroonlantaarns naar het Amsterdamse model van 1883 op hun authentieke sokkels.
Ze zijn fraai. En  verantwoord : ten bewijze heb ik een aantal archieffoto's naast elkaar geplaatst.

model 1903 de gaslantaarn

Het model tot de zomer 2012

De nieuwe kroonlantaarn wordt geplaatst

Oud en nieuw naast elkaar op de vrachtwagen

Tot slot : Het verlies qua licht en sfeer 's nachts.  De Prinsengracht had met zijn oranje straatverlichting iets dellerigs.  OK. Er was teveel strooilicht, milieuvervuiling : het Paleis van Justitie werd aangestraald als een feestelijk monument, de bogen van oranje gloeilampen onder de bruggen boden een eeuwige kerstsfeer. Verspilling, irritatie ook dat we aldoor moesten verduisteren. Je kon, mits de gordijnen open bleven, 's nachts door ons huis laveren, zelfs krantenkoppen lezen, zonder bij te lichten.
Maar nu is het buitenlicht koel, grijs, strak naar beneden gericht. We kunnen 's nachts niet meer zien wat er aan de overkant van de gracht gebeurt, maar de geparkeerde auto's voor de deur staan wel in helder licht. Maar zowel vroeger als nu was en blijft het nodig een eigen deurlantaarn te hebben om het sleutelgat van de voordeur te kunnen vinden. We geloven niet dat de veiligheid erop is vooruitgegaan. De feestelijkheid is aangetast. En de authenticiteit? Fakkels, kaarsen en gaslantaarns waren nog authentieker.

Zo was het vorige winter nog.

Bijen op de Prinsengracht

Vliegende vrienden in vol bedrijf. Dit speelt zich allemaal af in onze voortuin. Hommels en bijen schijnen in de verdrukking te zijn, maar wij hebben geluk en zij vliegen af en aan.Vlinders daarentegen zien we maar zelden.