zaterdag 19 mei 2012
Heerlijk is het om wakker te worden in je eigen bankbed in een temperatuur die zeer dragelijk is.
Volop zon, gefilterd door de weelderige plantengroei op ons balkon. De jasmijn slingert omhoog en beneemt het zicht op de okerkleurige flats van de overkant. Het weerkaatste licht geeft een gouden gloed aan de muren van onze kamer, versierd door de persoonlijke kunstverzameling van onze gastheer. Hij woont zelf bij zijn vriend in Frascati, zoals hij ons gisteren vertelde, toen hij ons verwelkomde. Het is hier knus, intiem. Er loopt een kleine wenteltrap naar de volgende etage waar een groot terras ons laat genieten van een woud van tv-masten, prachtig gekleurde dakpartijen met soms uitbundige was wapperend in de milde wind. Heel in de verte glanst de koepel van de St. Pieter. Aan de andere kant het donkere profiel van het Albaanse gebergte.
Met de lift zes etages naar beneden. Deurtjes dicht, hekje ervoor: wij zijn nette flatbewoners, in een keurig gebouw in een onberispelijke straat, de via Gaspare Finali, in Rome. We gaan op verkenning in de wijk. Om de hoek, in de via Alfredo Baccarini, vinden we gezellige ouderwetse winkels, zelfs een kleine supermarkt met twee jongens uit Bangladesh, de vuilcontainers, en de bushalte van bus 87 die ons naar het centrum kan brengen. Maar eerst gaan we verder op verkenning naar de metrohalte van Ponte Lungho. Daar gebruiken we een ontbijt in een bar. Voor twee koffie en twee croissants betalen we 3,20 Euro. Het is niet gelukt om er een macchinato van te maken, wat Sonia somber stemt over haar beheersing van het Italiaans. Maar we zijn hier pas en de barman had het razend druk.
Op de terugweg stoten we op de dagmarkt. Precies zoals je je dat voorstelt in het zuiden : kleurig, druk geroezemoes, frisse groenten, sommige nooit eerder gezien, grote hompen vlees, verse vis, fleurige jurken wapperend aan hangertjes. We kopen in tot we niet meer dragen kunnen : lekker zelf kokkerellen dit weekend maar dan wel met authentieke Italiaans producten en halfproducten. Voor de lunch rekenen we op de met gehakt gevulde courgettes met tomaatjes en dan rijk besprenkeld met olijfolie en schapenkaas toe.
Op de terugweg, behangen met plastic zakken, verdwalen we. Niemand heeft ooit van de Gaspare Finali gehoord. Gelukkig weet Jan Willem nog de naam van het plein bij de Ferrovia die we onderweg zijn overgestoken, die weten ze wel te liggen, en op weg daar naartoe herkennen we ineens onze eigenste straathoek. Na de lunch, besproeid met een geurige Siciliaanse witte wijn, strekken we ons uit op de bedbank en slapen een gat in de dag.
Om de dag niet geheel verluierd door te brengen, besluiten we in de late middag nog een bezoek te brengen aan de Via Appia Antica. Deze blijkt toch verder te liggen dan we dachten. We komen verkeerd uit, maar wel gezellig, in een parkje genoemd naar de familie Scippio bij de oude vestingmuren. De Romeinse families spelen er met hun kinderen. De pijnbomen zijn eeuwen oud; de Porta Latina, de kapel waar de apostel Johannes ontsnapte aan de dood in kokende olie en nog wat oude ruïnes geven het gevoel van tijdloosheid.
We breken het avondbrood (en bijna onze tanden, zo hard is de korst). We zijn innig tevreden met onze eerste dag als Romeinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten