Maandag 21 mei 2012
We kunnen ons al identificeren met de geuren van jasmijn en bloeiende citroenplant, die vanaf het balkon de kamer binnendringen.
Het regent fors, dus doen we er lang over om ons aan te kleden en de deur uit te komen. We nemen de buslijn 87. Dit is een interessante route langs St. Jan van Lateranen, het Colosseum, de triomfboog van Titus, het forum van de keizers, het monument voor Emanuel II, de grote bruidstaart, de Torre Argentina waar nu vier antieke tempels zijn blootgelegd en dan via de oever van de Tiber over de brug van Cavour, naar de Piazza Cavour waar zijn standbeeld prijkt voor een meer dan monsterlijk Paleis van Justitie. Tegen die tijd zijn we al zeer onder de indruk, het is allemaal zo groots, zoveel. De zon breekt door. Het water in de Tiber staat hoog. Het is groen. We slenteren langs de Engelenburcht en als dan de Engelenbrug in zicht komt, met daarachter de opgang naar de Sint Pieter, bekroond met een lichtende koepel, geflankeerd door de donkere spitsen van de bomen op de Gianicolo wordt het bijna teveel. We keren terug naar de donkere straten van het oude Centrum.
Sonia vindt de Via Giulia terug. Die straat wordt door velen de mooiste van Rome genoemd, waarschijnlijk wegens de schitterende renaissancepaleizen die eraan liggen, maar die moeten het niet van de gevels aan de straatzijde hebben, die zijn erg streng en sober, om niet te zeggen vervallen. Sonia draagt die straat in het hart omdat zich daar in een van die paleizen het drama afspeelt, beschreven in de roman "Rome" van Emile Zola. Sonia is er nog vol van omdat het boek zo'n verrassend compleet sociologisch beeld schetst van de laat 19e eeuwse stad, nog steeds herkenbaar: in de straten, de weelderige kerken, de pronkende façades van de overheidsgebouwen.
Ook in de bus: er is zichtbare armoede te lezen op sommige gezichten. Dolce vita?
Aan de voorzijde van het Palazzo Farnese strijken we neer op een terras : spaghetti carbonara en pizza margherita. Dezelfde fastfood als thuis. Het uitzicht is indrukwekkend, hier huist de Franse ambassadeur, dus, klasse. Verder slenterend ontdekken we meer mooie gebouwen, fonteinen, een parkje met banken. Rome is in de veertig jaar dat we hier voor het laatst waren misschien in details veranderd, de sfeer is hetzelfde. Het is groots, druk en men lijkt zich nauwelijks aan te passen aan nieuwe tijden. De winkels die we tot nu toe zagen vallen in de categorie kleine negotie. Nergens werkt de Wifi, er zijn wel telesellpoints, maar de Romeinen lopen niet allemaal met zo'n ding aan hun oor, laat staan dat ze op de smartphone zitten te turen. Welnee, ze praten met elkaar en zitten in de zon. Wij gaan ook maar op ons dak zitten om een boek te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten