dinsdag 27 maart 2012
Witzhelden 2012
vrijdag 23 maart 2012
Dagboekfragmenten Madrid
1 maart 2012
Als je mij vraagt of ik onze reis naar Spanje zou willen beschrijven, dan begin ik bij ons hotel Praktik Metropol gelegen op de hoek Montera/Grand Via. De Spanjaarden spreken om onduidelijke redenen die V uit als B, maar niettemin is dat een onderkomen van superieure kwaliteit voor de toerist. De kamer die wij kregen keek van de 4e etage uit op het grote plein, vol met gezellige terrasjes, een flappentap (geldautomaat) en een ingang van de Metro die je overal kan brengen waar je heen wilt. De lange straat rechts van het plein loopt naar beneden naar het volgende grote plein en is vergeven van winkels die goud in- en verkopen. Er lopen daartoe een aantal mannen in gele jasjes waarop in zwarte letters ORO staat (goud) over de straat en die ten overvloede ook nog, soms op klagelijke wijze “ORO” roepen. Zij zijn ingehuurd om de eventuele naïeve klant op listige wijze naar hun zaak te transporteren om hen vervolgens van hun gouden voorwerpen, tegen aanzienlijke prijzen, (ja, ja), te ontdoen. Verder staan er op het plein een aantal schaars geklede juffrouwen negotie op te doen, maar omdat het er stervensdruk is op sommige momenten vallen die weinig op en verdrinken in de massa. Het hele plein wordt zorgvuldig, maar niet opdringerig, in de gaten gehouden door de politie die in de straat naar beneden een bureau heeft. Sonia heeft via de instantie Groupon, een firma die de goedkoopste reizen en hotels kan aanbieden, kortingsbonnen gehad waarvan wij buitenlandse reizen zouden kunnen maken, Madrid, Dresden en Rome kozen we, Madrid, omdat mijn neefje met vrouw en kinderen daar wonen.
Hotel Praktik Metropol dus, een hotel dat alle liflafjes heeft weggelaten. Je krijgt een kamer met een goed bed en een grote kast. In de badkamer is een moderne douche, toilet en wastafel. En er is een TV voor als je nieuws wilt zien. Er is een klein balkon die je via een porte-fenêtre ofwel een openslaande balkondeur toegang geeft tot het kleine balkon met dus een prachtig uitzicht op het buitenleven in Madrid.
Als ontbijt kan je voor 1 euro bij de balie 2 koffiepads krijgen die je zelf in een machien steekt. Door op een knopje te drukken krijg je niet lang daarna heerlijke koffie die je met een daar verstrekte donut kan verorberen. Maar het is ook mogelijk om in één van de talloze tappas bars, eetcafés, of restaurantjes je weg te zoeken naar iets uitgebreiders. Er wordt je een kaart verstrekt waarop je kamerdeur en indien deze gesloten zou zijn, de buitendeur kunt openen. Daar de Spanjaarden een laat volkje zijn, ze eten pas om 22.00 uur, hebben we die buitendeur nooit op slot gevonden. De Madrilenen zijn vriendelijke mensen en Madrid is voor ons een super gezellige stad. Er is veel te doen op zowel cultureel- als op culinair gebied en dat laatste geldt niet alleen van chique gelegenheden, want men kan uitstekend eten in talloze eetgelegenheden die verspreid zijn over de gehele stad en die je met een neus voor lekker eten goed kan vinden. Nu hoefden wij niet zover te gaan voor een dergelijke gelegenheid, want we werden steeds uitgenodigd bij Hans jr. die tot nu toe een kunst handel in kunstuitleen voor grote bedrijven exploiteert samen met Viv. De kinderen zijn nauwelijks meer te herkennen sinds de vorige keer. Mau (rits) heeft zich. naast zijn school, toegelegd op het maken van een film en ook Maia zit nog op school.
Gelukkig draait de familie bedrijf nog in tijden van grote recessie. In Spanje heeft zowat de helft van alle jeugdigen geen behoorlijk werk meer. Hier heerst gelukkig geen hypotheekschuld of andere schulden.
2 maart 2012
Vroeg op, nou vroeg. 9 uur. Eigenlijk 8 uur maar voor we konden ontbijten was het dus 9. We streken neer met koffie en donut voor een van de zichtramen in gemakkelijke fauteuils, uitkijkende op het pleingewoel. Daarna besloten we om naar het Prado te gaan waar Sonia de kunst tot zich wilde nemen. We kochten twee 10 rittenkaarten voor de metro. Dat je dat niet in Amsterdam kan krijgen is me een raadsel. Goed, zoals gewoonlijk stond er een rij voor de kassa van het Prado. Het was wachten geblazen maar uiteindelijk wrongen we ons door de ingang, de ingang waar groot Hermitage op een spandoek was geschreven en hoewel we in allerlei talen verzekerden dat we niet naar de Hermitage wilden, werden we toch die richting uit gedrukt.
Het museum is geweldig groot en men heeft er bergen kunst en gelukkig ook een verdekt opgesteld toiletblok om de emotionele druk te verhelpen. We zagen de nieuw ontdekte Mona Lisa en de schitterende schilderijen van Rafaël en Velasquez.
Tegen 14.00 uur metroden we weer naar de Grand Via om in het bed weer een tikkie op adem te komen.
‘s Avonds rond 22.00 uur gaan we met Hans jr. naar een jazzclub. Bij Gods gratie en Hans radde tong kregen we een tafeltje toegewezen in het afgeladen café. Echte jazz was het niet, een gitaar, bas en slagwerk en een krijsende viool met een daarbij heen en weer springende persoon die in het Spaans (uiteraard) een aantal grappige verhalen wist te debiteren die de lachlust opwekte van het publiek, maar dat ontging ons.
Ondanks dat was het toch heel gezellig met Hans, ach ja, we zien hem ook niet zoveel. Drie jaar geleden voor het laatst. Buiten namen we afscheid en vertrokken ieder ons weegs, dus wij naar ons hotel.
za 3 maart 2012
We gaan met de familie mee naar een prettig eethuis in Chinchon, een klein bergdorpje op ongeveer 30 km van Madrid. Daar we niet met z’n allen in de auto kunnen, gaan wij erheen met de bus. Die vertrekt op een busstation aan het uiteinde van de stadrand, dus met de metro erheen. Sonia is geweldig goed in het uitrekenen waar we ongeveer moeten zijn en er is ons gezegd door Viv dat het een busstation is annex het metrostation dus wie doet ons wat. We hebben tijd zat want door mijn op springen staande zenuwen in zo’n geval weet Sonia het allemaal tijdelijk ruim te rekenen. Wij dus naar dat metrostation, blijkt het busstation bij een vorige metrohalte te liggen. Terug naar het opgegeven adres, maar nee hoor, twee stations verder maar dan de andere kant uit en uiteindelijk ja, daar was het beloofde busstation en we schoven aan richting loket. Sonia in haar beste Spaans bestelde dos tickets to Gigon. De juffrouw achter de balie keek ervan op en begon de tickets uit te schrijven. Wanneer we dan terug wilden. Nou vanavond natuurlijk, maar daar kunnen we geen tijd van zeggen. Maar het is helemaal bij de Pyreneeën en het kost 130 euro retour.
Wat? 130 Euro!!!
Nog eens op het reisschema kijken want dat kunnen Hans en Viv toch niet voorgesteld hebben. Nee hoor, dat was ook niet zo, een lettertje verkeerd, de ch in een g veranderd en dan zie je dat je aan de andere kant van Spanje uitkomt. Sonia verontschuldigde zich in duizend bochten en de juffrouw achter de balie lachte en wees ons verder. We moesten terug naar het vorige metrostation waar onze bus vertrok. De reis was maar 20 euro en duurde een half uurtje zei ze. Via behulpzame Spanjaarden werd ons de bushalte gewezen en één van het liep zelfs helemaal mee om ons de goede bus te wijzen.
We genoten van de reis. Chinchon is een stevig bergdorp met een vervallen klooster. Nog boven de Plaza Major staat een redelijk grote kerk en is er een plein waarvan je over vele daken en schoorstenen de echte Plaza kan bekijken en tevens de wijde omgeving.
Het trof dat er net een huwelijk werd gesloten en dat er vele mensen waren. Afdalend van boven naar de eigenlijke Plaza gingen we door een onderdoorgang het eigenlijke plein op en zagen een fantastisch schouwspel. Overal terrasjes en een kleine markt. Omdat het zo’n mooi weer was baadde het schouwspel in stralend zonlicht en waren de kleuren op z’n mooist. We zouden eten in een restaurant met grote wijnvaten. Inderdaad vonden we die en verenigden ons met de familie.
Het eten was uiterst gezellig en de vaten staken meters boven ons hoofd uit, vol geschreven met de namen van beroemde personen die er voor ons waren geweest.
We vernamen dat er op het plein bij tijd en wijle corridas gehouden werden, waar het plein omgord werd door houten palen. Men kan dan de verrichtingen van de stier en zijn kweller ook vanaf de arcades volgen die in een halve boog om het plein gebouwd zijn. Een prachtige dag en een fijne belevenis.
Zo 4 maart 2012
Vandaag moet mijn nette pak aan voor het bezoek aan de Opera. Keurig onder de douche geweest waarvan ik nu op de hoogte ben hoe hij feilloos werkt en hop, meteen was ik op en top heer.
Na ons ontbijt gingen we kaarten uitprinten, want we hadden thuis (Amsterdam) al op de computer digitaal onze reserveringen vastgelegd. De deuren van het Teatro Real, waar we de opera van Mozart zouden zien, waren gesloten en gingen pas open een half uur voor de voorstelling, dus om 17.30 uur. Dat gaf ons tijd om iets anders te doen. We verplaatsten ons naar het Plaza Major, dat geweldige plein in het hartje van Madrid omgeven door die prachtige gebouwen met hun arcades waar vandaag de dag allerlei handel plaatsvindt, kortom een gezellige drukte. Onze herinnering ging weer terug naar die avond waarop Marika zich daar liet uittekenen door een artiest en we stuurden haar, via de Ipad een foto van het plein.
Terug naar het hotel waar we, het was inmiddels over 12 uur, in de kamer krachten op deden voor de komende gebeurtenissen. We bezochten samen met Viv het
Museo Romantico, een herenhuis uit de 19e eeuw vol Victoriaanse familiebezittingen en herinneringen, stijlvol gerestaureerd. Om 14.00 uur gingen we met Viv mee om een hapje mee te eten. Daarna vertrokken we met Hans naar de Opera . We gingen de tickets uitprinten en we hadden nog tijd voor een drankje in één van zijn vroegere stamkroegen in de buurt van het Koninklijk Paleis. Daarna was het opera geblazen en we genoten van La Clemens de Tito, een opera geheel in het Italiaans gezongen, maar gelukkig voor ons was er een Engelse vertaling die synchroon liep.
Na afloop dronken we nog een glaasje, vlakbij het huis waar Boccherini zijn enige Zarzuela componeerde, en toen kwam Viv erbij. Al met al een geslaagde dag,
Maandag 5 maart
Deze dag hebben we voor een groot gedeelte doorgebracht in de dierentuin.
Hoewel de zon scheen en het leek of het een mooie dag ging worden, liepen de mensen nog met een trui aan en met een overjas. Wij dus ook en dat was maar goed ook, want toen we op straat kwamen, vier etages lager, was het best fris. Met de Metro gingen we naar Casa de Campo, een heel eind van onze stek en twee maal overstappen, maar we konden dankzij onze tien ritten kaart er vorstelijk komen. De ZOO ligt in een groot bos. In de verte ziet men de bergen oprijzen met daarop sneeuw. Het schijnt dat er zelfs skipistes zijn. We moesten nog een eind lopen om de ingang te vinden want de dierentuin is groot. Het was uiterst lekker weer met warme zon en geen wind en een helder blauwe zinderende lucht.
We hebben bijna alle dieren gezien alhoewel er vele, zeker vanwege het warme weer, op één oor lagen. Bovendien was er een heleboel in restauratie en daartoe afgeschermd. Onze zoo Artis maakt geen gekke indruk in vergelijking tot al die dierentuinen die we al hebben gezien. Om 17.30 uur waren we weer bij het hotel om even uit te rusten, want om 20.00 uur waren we bij Hans en Viv uitgenodigd voor de maaltijd.
We namen een enveloppe met daarin een bedrag mee voor de kinderen. Het is altijd genieten als we daar zijn. We aten spaghetti met schelpjes waar Sonia gelukkig goed tegen kon. Morgen hebben we het plan om naar het museum Naval te gaan en daarna naar het museum Thijssen dat er tegenover ligt.
Di 6 maart
Allereerst bezochten we het grote warenhuis Corte Ingles om een nieuwe lederen beurs voor mij aan te schaffen. Spanje hè, dus leer in overvloed. Mijn oude bweurs is enigszins versleten, maar ik kon uit het vele aanbod niet kiezen en zeer tot Sonia’s droefenis verlieten we het grote pand, wel door de hoofddeur, zonder nieuwe aankoop. We bezochten dus, volgens vooropgesteld plan eerst het Naval Museum, zeg maar scheepvaartmuseum wat ons een grootse aanblik gaf op de vroege historie en de confrontaties met de Engelsen en de Hollanders op later in de geschiedenis. Het museum wordt geheel gerund door de marine in functie en is een onderdeel van de krijgsmacht. De onderdelen en onderwerpen zijn prachtig opgesteld en geven je een goed beeld van het een en ander. Daarna gingen we naar de overkant naar het Thijssen museum. Speciaal voor de schilderijen van moderne kunstenaars en een afdeling van mevrouw Thijssen die zich suf gekocht had aan wat zij dacht dat topkunst was. Een soort Catharina de Grote, maar dan anders en niet zo indrukwekkend, maar toch zaten er wel aardige stukken tussen. We lunchten met H en V in het restaurant El Mundo, erg gezellig en bomvol. De mensen stonden in rijen te wachten tot ze, via de eigenaar, een tafeltje kregen toegewezen. Hans had gelukkig al een tafel gereserveerd zodat we meteen konden zitten. Daarna namen we roerend afscheid op het Plaza Santa Anna. Dankzij hun hadden we een week vol verrassingen en heerlijkheden.
De avond werd doorgebracht met lezen, tv en pakken en vroeg gaan slapen.
Wo 7 maart
Dankzij de aanhoudende ijver van Sonia vertrokken we met de metro. Eerst naar hal 2, maar later, onze fout inziend, een halte verder met de metro naar hal 4. Dit deed vertrouwder aan. Alles verliep naar wens. We vertrokken redelijk op tijd en kwamen bij drieën op Schiphol. Een half uurtje met bus 197 en om 4.30 uur waren we weer thuis.
Als je mij vraagt of ik onze reis naar Spanje zou willen beschrijven, dan begin ik bij ons hotel Praktik Metropol gelegen op de hoek Montera/Grand Via. De Spanjaarden spreken om onduidelijke redenen die V uit als B, maar niettemin is dat een onderkomen van superieure kwaliteit voor de toerist. De kamer die wij kregen keek van de 4e etage uit op het grote plein, vol met gezellige terrasjes, een flappentap (geldautomaat) en een ingang van de Metro die je overal kan brengen waar je heen wilt. De lange straat rechts van het plein loopt naar beneden naar het volgende grote plein en is vergeven van winkels die goud in- en verkopen. Er lopen daartoe een aantal mannen in gele jasjes waarop in zwarte letters ORO staat (goud) over de straat en die ten overvloede ook nog, soms op klagelijke wijze “ORO” roepen. Zij zijn ingehuurd om de eventuele naïeve klant op listige wijze naar hun zaak te transporteren om hen vervolgens van hun gouden voorwerpen, tegen aanzienlijke prijzen, (ja, ja), te ontdoen. Verder staan er op het plein een aantal schaars geklede juffrouwen negotie op te doen, maar omdat het er stervensdruk is op sommige momenten vallen die weinig op en verdrinken in de massa. Het hele plein wordt zorgvuldig, maar niet opdringerig, in de gaten gehouden door de politie die in de straat naar beneden een bureau heeft. Sonia heeft via de instantie Groupon, een firma die de goedkoopste reizen en hotels kan aanbieden, kortingsbonnen gehad waarvan wij buitenlandse reizen zouden kunnen maken, Madrid, Dresden en Rome kozen we, Madrid, omdat mijn neefje met vrouw en kinderen daar wonen.
Hotel Praktik Metropol dus, een hotel dat alle liflafjes heeft weggelaten. Je krijgt een kamer met een goed bed en een grote kast. In de badkamer is een moderne douche, toilet en wastafel. En er is een TV voor als je nieuws wilt zien. Er is een klein balkon die je via een porte-fenêtre ofwel een openslaande balkondeur toegang geeft tot het kleine balkon met dus een prachtig uitzicht op het buitenleven in Madrid.
Als ontbijt kan je voor 1 euro bij de balie 2 koffiepads krijgen die je zelf in een machien steekt. Door op een knopje te drukken krijg je niet lang daarna heerlijke koffie die je met een daar verstrekte donut kan verorberen. Maar het is ook mogelijk om in één van de talloze tappas bars, eetcafés, of restaurantjes je weg te zoeken naar iets uitgebreiders. Er wordt je een kaart verstrekt waarop je kamerdeur en indien deze gesloten zou zijn, de buitendeur kunt openen. Daar de Spanjaarden een laat volkje zijn, ze eten pas om 22.00 uur, hebben we die buitendeur nooit op slot gevonden. De Madrilenen zijn vriendelijke mensen en Madrid is voor ons een super gezellige stad. Er is veel te doen op zowel cultureel- als op culinair gebied en dat laatste geldt niet alleen van chique gelegenheden, want men kan uitstekend eten in talloze eetgelegenheden die verspreid zijn over de gehele stad en die je met een neus voor lekker eten goed kan vinden. Nu hoefden wij niet zover te gaan voor een dergelijke gelegenheid, want we werden steeds uitgenodigd bij Hans jr. die tot nu toe een kunst handel in kunstuitleen voor grote bedrijven exploiteert samen met Viv. De kinderen zijn nauwelijks meer te herkennen sinds de vorige keer. Mau (rits) heeft zich. naast zijn school, toegelegd op het maken van een film en ook Maia zit nog op school.
Gelukkig draait de familie bedrijf nog in tijden van grote recessie. In Spanje heeft zowat de helft van alle jeugdigen geen behoorlijk werk meer. Hier heerst gelukkig geen hypotheekschuld of andere schulden.
2 maart 2012
Vroeg op, nou vroeg. 9 uur. Eigenlijk 8 uur maar voor we konden ontbijten was het dus 9. We streken neer met koffie en donut voor een van de zichtramen in gemakkelijke fauteuils, uitkijkende op het pleingewoel. Daarna besloten we om naar het Prado te gaan waar Sonia de kunst tot zich wilde nemen. We kochten twee 10 rittenkaarten voor de metro. Dat je dat niet in Amsterdam kan krijgen is me een raadsel. Goed, zoals gewoonlijk stond er een rij voor de kassa van het Prado. Het was wachten geblazen maar uiteindelijk wrongen we ons door de ingang, de ingang waar groot Hermitage op een spandoek was geschreven en hoewel we in allerlei talen verzekerden dat we niet naar de Hermitage wilden, werden we toch die richting uit gedrukt.
Het museum is geweldig groot en men heeft er bergen kunst en gelukkig ook een verdekt opgesteld toiletblok om de emotionele druk te verhelpen. We zagen de nieuw ontdekte Mona Lisa en de schitterende schilderijen van Rafaël en Velasquez.
Tegen 14.00 uur metroden we weer naar de Grand Via om in het bed weer een tikkie op adem te komen.
‘s Avonds rond 22.00 uur gaan we met Hans jr. naar een jazzclub. Bij Gods gratie en Hans radde tong kregen we een tafeltje toegewezen in het afgeladen café. Echte jazz was het niet, een gitaar, bas en slagwerk en een krijsende viool met een daarbij heen en weer springende persoon die in het Spaans (uiteraard) een aantal grappige verhalen wist te debiteren die de lachlust opwekte van het publiek, maar dat ontging ons.
Ondanks dat was het toch heel gezellig met Hans, ach ja, we zien hem ook niet zoveel. Drie jaar geleden voor het laatst. Buiten namen we afscheid en vertrokken ieder ons weegs, dus wij naar ons hotel.
za 3 maart 2012
We gaan met de familie mee naar een prettig eethuis in Chinchon, een klein bergdorpje op ongeveer 30 km van Madrid. Daar we niet met z’n allen in de auto kunnen, gaan wij erheen met de bus. Die vertrekt op een busstation aan het uiteinde van de stadrand, dus met de metro erheen. Sonia is geweldig goed in het uitrekenen waar we ongeveer moeten zijn en er is ons gezegd door Viv dat het een busstation is annex het metrostation dus wie doet ons wat. We hebben tijd zat want door mijn op springen staande zenuwen in zo’n geval weet Sonia het allemaal tijdelijk ruim te rekenen. Wij dus naar dat metrostation, blijkt het busstation bij een vorige metrohalte te liggen. Terug naar het opgegeven adres, maar nee hoor, twee stations verder maar dan de andere kant uit en uiteindelijk ja, daar was het beloofde busstation en we schoven aan richting loket. Sonia in haar beste Spaans bestelde dos tickets to Gigon. De juffrouw achter de balie keek ervan op en begon de tickets uit te schrijven. Wanneer we dan terug wilden. Nou vanavond natuurlijk, maar daar kunnen we geen tijd van zeggen. Maar het is helemaal bij de Pyreneeën en het kost 130 euro retour.
Wat? 130 Euro!!!
Nog eens op het reisschema kijken want dat kunnen Hans en Viv toch niet voorgesteld hebben. Nee hoor, dat was ook niet zo, een lettertje verkeerd, de ch in een g veranderd en dan zie je dat je aan de andere kant van Spanje uitkomt. Sonia verontschuldigde zich in duizend bochten en de juffrouw achter de balie lachte en wees ons verder. We moesten terug naar het vorige metrostation waar onze bus vertrok. De reis was maar 20 euro en duurde een half uurtje zei ze. Via behulpzame Spanjaarden werd ons de bushalte gewezen en één van het liep zelfs helemaal mee om ons de goede bus te wijzen.
We genoten van de reis. Chinchon is een stevig bergdorp met een vervallen klooster. Nog boven de Plaza Major staat een redelijk grote kerk en is er een plein waarvan je over vele daken en schoorstenen de echte Plaza kan bekijken en tevens de wijde omgeving.
Het trof dat er net een huwelijk werd gesloten en dat er vele mensen waren. Afdalend van boven naar de eigenlijke Plaza gingen we door een onderdoorgang het eigenlijke plein op en zagen een fantastisch schouwspel. Overal terrasjes en een kleine markt. Omdat het zo’n mooi weer was baadde het schouwspel in stralend zonlicht en waren de kleuren op z’n mooist. We zouden eten in een restaurant met grote wijnvaten. Inderdaad vonden we die en verenigden ons met de familie.
Het eten was uiterst gezellig en de vaten staken meters boven ons hoofd uit, vol geschreven met de namen van beroemde personen die er voor ons waren geweest.
We vernamen dat er op het plein bij tijd en wijle corridas gehouden werden, waar het plein omgord werd door houten palen. Men kan dan de verrichtingen van de stier en zijn kweller ook vanaf de arcades volgen die in een halve boog om het plein gebouwd zijn. Een prachtige dag en een fijne belevenis.
Zo 4 maart 2012
Vandaag moet mijn nette pak aan voor het bezoek aan de Opera. Keurig onder de douche geweest waarvan ik nu op de hoogte ben hoe hij feilloos werkt en hop, meteen was ik op en top heer.
Na ons ontbijt gingen we kaarten uitprinten, want we hadden thuis (Amsterdam) al op de computer digitaal onze reserveringen vastgelegd. De deuren van het Teatro Real, waar we de opera van Mozart zouden zien, waren gesloten en gingen pas open een half uur voor de voorstelling, dus om 17.30 uur. Dat gaf ons tijd om iets anders te doen. We verplaatsten ons naar het Plaza Major, dat geweldige plein in het hartje van Madrid omgeven door die prachtige gebouwen met hun arcades waar vandaag de dag allerlei handel plaatsvindt, kortom een gezellige drukte. Onze herinnering ging weer terug naar die avond waarop Marika zich daar liet uittekenen door een artiest en we stuurden haar, via de Ipad een foto van het plein.
Terug naar het hotel waar we, het was inmiddels over 12 uur, in de kamer krachten op deden voor de komende gebeurtenissen. We bezochten samen met Viv het
Museo Romantico, een herenhuis uit de 19e eeuw vol Victoriaanse familiebezittingen en herinneringen, stijlvol gerestaureerd. Om 14.00 uur gingen we met Viv mee om een hapje mee te eten. Daarna vertrokken we met Hans naar de Opera . We gingen de tickets uitprinten en we hadden nog tijd voor een drankje in één van zijn vroegere stamkroegen in de buurt van het Koninklijk Paleis. Daarna was het opera geblazen en we genoten van La Clemens de Tito, een opera geheel in het Italiaans gezongen, maar gelukkig voor ons was er een Engelse vertaling die synchroon liep.
Na afloop dronken we nog een glaasje, vlakbij het huis waar Boccherini zijn enige Zarzuela componeerde, en toen kwam Viv erbij. Al met al een geslaagde dag,
Maandag 5 maart
Deze dag hebben we voor een groot gedeelte doorgebracht in de dierentuin.
Hoewel de zon scheen en het leek of het een mooie dag ging worden, liepen de mensen nog met een trui aan en met een overjas. Wij dus ook en dat was maar goed ook, want toen we op straat kwamen, vier etages lager, was het best fris. Met de Metro gingen we naar Casa de Campo, een heel eind van onze stek en twee maal overstappen, maar we konden dankzij onze tien ritten kaart er vorstelijk komen. De ZOO ligt in een groot bos. In de verte ziet men de bergen oprijzen met daarop sneeuw. Het schijnt dat er zelfs skipistes zijn. We moesten nog een eind lopen om de ingang te vinden want de dierentuin is groot. Het was uiterst lekker weer met warme zon en geen wind en een helder blauwe zinderende lucht.
We hebben bijna alle dieren gezien alhoewel er vele, zeker vanwege het warme weer, op één oor lagen. Bovendien was er een heleboel in restauratie en daartoe afgeschermd. Onze zoo Artis maakt geen gekke indruk in vergelijking tot al die dierentuinen die we al hebben gezien. Om 17.30 uur waren we weer bij het hotel om even uit te rusten, want om 20.00 uur waren we bij Hans en Viv uitgenodigd voor de maaltijd.
We namen een enveloppe met daarin een bedrag mee voor de kinderen. Het is altijd genieten als we daar zijn. We aten spaghetti met schelpjes waar Sonia gelukkig goed tegen kon. Morgen hebben we het plan om naar het museum Naval te gaan en daarna naar het museum Thijssen dat er tegenover ligt.
Di 6 maart
Allereerst bezochten we het grote warenhuis Corte Ingles om een nieuwe lederen beurs voor mij aan te schaffen. Spanje hè, dus leer in overvloed. Mijn oude bweurs is enigszins versleten, maar ik kon uit het vele aanbod niet kiezen en zeer tot Sonia’s droefenis verlieten we het grote pand, wel door de hoofddeur, zonder nieuwe aankoop. We bezochten dus, volgens vooropgesteld plan eerst het Naval Museum, zeg maar scheepvaartmuseum wat ons een grootse aanblik gaf op de vroege historie en de confrontaties met de Engelsen en de Hollanders op later in de geschiedenis. Het museum wordt geheel gerund door de marine in functie en is een onderdeel van de krijgsmacht. De onderdelen en onderwerpen zijn prachtig opgesteld en geven je een goed beeld van het een en ander. Daarna gingen we naar de overkant naar het Thijssen museum. Speciaal voor de schilderijen van moderne kunstenaars en een afdeling van mevrouw Thijssen die zich suf gekocht had aan wat zij dacht dat topkunst was. Een soort Catharina de Grote, maar dan anders en niet zo indrukwekkend, maar toch zaten er wel aardige stukken tussen. We lunchten met H en V in het restaurant El Mundo, erg gezellig en bomvol. De mensen stonden in rijen te wachten tot ze, via de eigenaar, een tafeltje kregen toegewezen. Hans had gelukkig al een tafel gereserveerd zodat we meteen konden zitten. Daarna namen we roerend afscheid op het Plaza Santa Anna. Dankzij hun hadden we een week vol verrassingen en heerlijkheden.
De avond werd doorgebracht met lezen, tv en pakken en vroeg gaan slapen.
Wo 7 maart
Dankzij de aanhoudende ijver van Sonia vertrokken we met de metro. Eerst naar hal 2, maar later, onze fout inziend, een halte verder met de metro naar hal 4. Dit deed vertrouwder aan. Alles verliep naar wens. We vertrokken redelijk op tijd en kwamen bij drieën op Schiphol. Een half uurtje met bus 197 en om 4.30 uur waren we weer thuis.
Abonneren op:
Posts (Atom)