Istanbul op de thuisreis

19 september hadden we weer een dag op de Zwarte Zee. Het schip ploegde zich voort terug naar die onvergetelijke stad Istanbul, de eindbestemming van onze lange en zeer interessante reis, beschreven op onderstaande pagina's. De reisleiding was ons nog niet vergeten, want de NRC Academie wilde natuurlijk een goede indruk achterlaten. Groep Rood kreeg ditmaal : Bram Vermeulen : Turkije Waarheen?
Het antwoord wist hijzelf ook niet, maar zo’n beschouwing van een ervaren regiospecialist is de moeite waard. Daarna volgde Hans Theunissen : met het Het Topkapi Paleis. Hij liet zien dat hij op deze zaak gestudeerd had want hij sprak dit herhaalde malen anders uit, op zijn Turks, namelijk het Topkape Paleis. Kennelijk kunnen de Turken de i niet goed uitspreken, zoals de Belgen de G ook nog wel eens verwisselen met de H.
Interessant was het wel. We begrepen dat de architectuur met zijn veelvoud aan hoven een afspiegeling was van de Ottomaanse opvatting van macht. De heerser ziet, maar kan niet gezien worden. Daarna hoorden we nog één keer de warme klanken van het muzikale duo die Bloch, Shostakovitsj en Rachmaninoff voor ons vertolkten. Laat in de middag hoorden we tenslotte van Bram Vermeulen hoe een journalist zich voelt in de taboe cultuur. Hij liet met filmfragmenten zien dat zowel Grieken als Turken liever de waarheid omzeilen dan die onder ogen te zien. Als journalist kan hij wel hengelen naar de waarheid, hij krijgt alleen de toegestane antwoorden. Als hij mensen in het nauw drijft met zijn vragen, weren ze lachend af, nee, dat kan niet. De politieke ontwikkelingen zijn precair. Ook Bram kan niet met stelligheid de uitkomst voorspellen. Westers? Islamitisch? Allebei?

20 september  is de laatste dag van onze reis, die wij echter niet meer aan boord zouden doorbrengen. We werden geïnstrueerd over het naderende vertrek. Hiertoe waren er reeds gisterenavond kofferlabels in kleurtjes uitgeven, eveneens een overzicht van genoten drankjes en versnaperingen. Omdat wij onze creditcard vooraf hadden laten inlezen was er voor ons geen vervelend gescharrel met geld nodig. Alle kosten waren keurig geregistreerd. De koffers moesten voor het slapengaan op de gang worden neergezet en zouden ’s nachts van boord gehaald worden en in de aankomsthal worden gebracht.
Dit verliep uitstekend.
We leverden onze scheepspassen in en zorgden dat we onze eigen paspoorten klaar hadden. Jammer! Slechts twee nieuwe stempels ontvangen: één voor Turkije en één voor Georgië. Oekraïne vindt dat kennelijk niet nodig. En Griekenland is Schengenland.
We hadden als laatste activiteit een excursie naar het Topkap-e-(i) Paleis geboekt.

Het Topkapi-paleis met de schoorstenen van de keukens.

Een luxueus buitenpaviljoen voor de Turkse heerser

De gids die wij troffen was iemand die met zijn verkeerde been uit bed gestapt was en die het niet kon schelen of hij een bende schapen in de bus had of toevallig een aantal mensen. Ongeïnteresseerd tot en met. We namen later wraak door de chauffeur, die al onze koffers moest tillen, een grote fooi te geven en hem niet.
Het paleizencomplex is fantastisch uitgestrekt en de collecties zijn bijzonder, exotisch, de juwelen zeker verbluffend. (Wikipedia geeft een puike uitleg). Het is er zeker te vol met toeristen, men wordt er niet vrolijk van. We hadden gelukkig wederom een pak boterhammen mee en zaten die op te eten op het grote plein, waar we in de eerste dagen ook waren geweest.
De Turkse vuilophaaldienst, te weten een man met een bezem die een karretje voortzeulde had de dag van zijn leven. Hem werden appels, chocolade en niet opgegeten boterhammen toegedeeld die hij stiekem achter een verderop geparkeerde auto sorteerde. Van deze plaats gingen we naar het vliegveld waar we onszelf en onze eigen koffers inklaarden, nu geholpen door een baliemedewerker en werden vriendelijk verwezen naar de vertrekruimte. Dit bleek de verkeerde te zijn - het was zo merkwaardig leeg terwijl het vertrek naderde - we misten daarom bijna nog ons vliegtuig.
Maar goed, na 2.5 uur waren we weer op Schiphol. (Klok een uur terug) en gingen met de rode bus 179 naar het Leidseplein en verder te voet naar huis. Waar het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Dus gauw weer de grote klok tot leven gebracht die nu statig zijn slinger laat bewegen en op de kwartieren, halve uren en uren zijn uitgekozen lied laat horen, tot meerdere glorie van ons thuis.