Ons schip lag in de Piraeus, de haven van Athene. Daar zagen we een paar zeekastelen liggen met wel twaalf etages op elkaar en zonder een zichtbare voor of achtersteven. Dat kon het toch niet zijn, meenden we en inderdaad, daartussen lag onze bescheiden boot zoals ik die al eerder beschreef.
Wij waren de aller eersten die daar binnenkwamen, verwelkomd door leden van de bemanning met een welkomst drankje. De scheepsfotograaf die dit gebeuren op de plaat had vastgelegd was niet erg in vorm, zodat we de foto van ons verschijnen niet bij hem afnamen.
Aan boord gekomen kregen we de hut toegewezen, op dek 6 hut nummer D27 die ook op onze koffers vermeld stond en een scheepspas die wij konden gebruiken om onze drankjes en hapjes te bestellen en moesten gebruiken als we voor een excursie het schip verlieten dan wel terug keerden. We besloten om hen onze creditcard te laten inboeken zodat wij, als de reis ten einde was geen rompslomp zouden ondervinden en met een handtekening later de zaken zouden kunnen regelen. Na afloop werd er een keurig bijgehouden formulier gegeven waarop te zien was wat we allemaal besteld hadden. Wij kregen van de nota een afschrift. Het eerste blad was door mij of door Sonia getekend en zo konden we verifiëren of alles klopte. Een handig systeem die geen fouten toeliet. We betaalden ongeveer 9 euro p.p. per dag aan de bediening, die achteraf op het afreken formulier te zien was. De hut was klein maar zeer efficiënt ingericht. Alles wat een passagier kon verlangen was erin opgeborgen. Twee aparte bedden die goed sliepen met een kastje daar tussenin waar allerhande spullen in konden worden opgeborgen, een grote hang en legkast met een safe en een badkamer met een douche en een toilet. De koffers kwamen niet lang daarna en Sonia kreeg wederom de neiging om alles meteen uit te pakken, ditmaal zonder commentaar van mij. Toen alles opgeborgen was schoven we de koffers plat onder het bed, daar lag ook het oranje zwemvest klaar.
Toen iedereen aanwezig was werd er omgeroepen dat er een sloepenrol gehouden zou worden waar eenieder aan mee moest doen.
Dat is wel een koddig gezicht om 475 mensen die nog nooit een oranje zwemvest van dichtbij hadden gezien, te zien worstelen met zo’n ding. Gelukkig waren er bemanningsleden die ons hielpen met het goed aantrekken van zo’n onmogelijk kledingsstuk. Eerst je hoofd door de bovenste opening, en dan pas de armen door de daarvoor bestemde lussen halen. Vervolgens het lint twee maal om je middel en van voren vastknopen en als je eenmaal zo bent uitgedost ergens trachten, dik en oranje, te gaan zitten en af te wachten. Er was ook nog een ingenieus lampje dat door draaiing licht begon te geven zodat men elkaar niet uit het oog verloor, mochten de passagiers door een onbekende oorzaak toch te water gekomen zijn. Sonia zou inmiddels weg gedobberd zijn, want haar lampje ontbrak geheel en dat was dus al vragen om moeilijkheden terwijl we nog op het droge stonden. We hadden allemaal een nummer gekregen van de reddingboot waar we ons vervoegen moesten bij calamiteiten. Er vormden zich groepen die allemaal van elkaar gescheiden waren . Dus per groep naar de voor hen bepaalde reddingsboot. Die boten werden echter niet getoond, ze hingen nog steeds een dek hoger. Dat was jammer, want wij wisten nog niet aan welke kant wij zouden moeten zijn zodat bij een echte tewaterlating van boten en passagiers het toch nog een ratjetoe zou worden. Maar goed, de kapitein vond het kennelijk wel welletjes en wij werden van ons reddingsvest ontslagen. S. maakte bij de instantie melding van het ontbreken van het lampje hetwelk de volgende dag verholpen was.
De passagiers waren in twee groepen ingedeeld in een groep Groen en een groep Rood die zich aan bepaalde regels dienden te houden om elkaar niet teveel in de weg te lopen. We kregen de volgende dagindeling voor onze groep Rood.
We waren om 10.00 uur vertrokken richting Istanbul.
We hadden de safety drill zoals net beschreven net achter de rug en we mochten “even” uitrusten. Om 12.00 uur lunch op dek 7 waar het zonnedek was met een lopend buffet, of een lunch à la carte op dek 3. De Egeïsche Zee was toch ruwer dan we dachten.
Om 15.00 uur volgde er een muzikaal recital door de pianiste Mila Balawskaja en de cellist Dmitry Ferschtman die wij persoonlijk goed kennen omdat hij de celloleraar was van David Bukowinsky, onze inwonende Zweedse student en van Jakob Kullberg, een Deense student en vriend waarmee wij lange tijd, tijdens zijn studie aan het Amsterdamse conservatorium, contact hadden en die regelmatig bij ons studeerde.
Om 16.00 uur was er de eerste lezing van
Michiel Scheltema die ging over
Islam, rechtstaat en democratie ( zie beknopte beschrijving). Gevolgd door een lezing van Henk van Os :
Mozaïeken en muurschilderingen in de kloosterkerk van Chora (deel 1)
's Avonds na het diner kregen we een presentatie van de kapitein die de hoofden van zijn bemanning aan ons voorstelde. Mensen uit velerlei streken. De scheepsdokter kwam uit Servië en de chef-kok uit de Filippijnen, wat trouwens niet uit zijn maaltijden te proeven was. Wat geserveerd werd was bereidt met Europese ingrediënten wat jammer was en wij hadden sterk de indruk dat deze maaltijden lange tijd geleden waren ingekocht. Van de plaatselijke recepten die wij in de havens waar wij aanlegden eventueel zouden kunnen genieten werd geen gebruikt gemaakt.
Helaas hebben wij de nauwe zeestraat die bekend staat onder de naam de Dardanellen niet gezien omdat wij daar ‘s nachts doorheen voeren. Dat was wel jammer, want híer werd in vroeger dagen hevig om een vrije doorvaart gevochten en is daar veel leed geschied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten